F
FAJALOBI
voor mama
mijn tranen
mijn glimlach
mijn ziel
laat ik voor je achter
ik ga strijden
je mata prapi
mijn apinti
mijn lendendoek
bewaar ze goed
ik ga strijden
kook geen kasaba-brafu
geen drank van kumbu
geen kokori van awara
gebruik die kalebas
niet
ik ga strijden
wacht
was me met
witte jasmijnen
waar de rode fajalobi zucht
die aarde zal kleuren
en geuren van
bloed en bloemen
ik ga strijden
Astrid H. Roemer
Ik ga strijden moeder, In de Knipscheer, Haarlem 2021
Le sentier parfumé
Het spoort naar boven. Afkalvend krijt in vege
Flanken veelribberig gedreven. Verstomd geweten,
Door afgrond uitgedaagd, waadt straks in verbeten
Zee, schippert onbeholpen, zwijgt verlegen.
Nu gaan wij op de klippen, al blijken wandelwegen
En paden ons belegen. Flinters, scheuren, spleten
In de klif. O geurige natuurschoot, grillig uitgesleten
Door oud geweld mondend in zee, die werd tot zegen!
Odeuren vervliegen uit floxen en biestarwegras,
Karwij en engelwortel. Nagelkruid als balsem.
Weigelia en spijklavendel. Veld vol matgeel vlas.
Golven bikkelen me vuursteenbrokken. Alsem,
Bitter aroom, paarse dovenetel. Op je beid monden
Ruik ik anijs en muskus. Het zaad komt als gezonden.
Frans Boenders
Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, nummer 106, Antwerpen, 2009
FLUITENKRUID
Het fluitenkruid
Dampt
En laat de lucht
Trillen.
(Ik hoor hun klagend geween,
Een wiegend liedje van
Een cent).
Een geboorte bezwangert
De wind,
Een heelal in het
Wit.
Ik hoor hun klagend
Lied,
Het gele sterven is
In ’t verschiet.
De zon knikt,
De stengel ook.
Ludo Geloens
Knightsrazor, Koksijde, 2004
FORSYTHIA
Dochter
Gesnoeid, forsythia en rozen,
ik, blad en snoei een weg geleid,
spreidt zij zich snel op eigen
wijze, naar schaduw, licht.
Geen idee meer, wanneer
zij, door liefde aangeraakt,
kort opvlamt, met sigaret
zich in lang zwijgen hult,
staart, zegt, ik bel nog wel.
Catharina Boer
Verlaten tafels, Uitgeverij WEL, Bergen op Zoom, 2005
&
De forsythia
Ik verdor
mijn arm, mijn vingers drogen uit
en worden broos als sprokkelhout.
Alleen jouw sap
kan weer gele bloemen doen ontluiken
op ’t dode hout –
en dan vlecht ik kransen
die jouw naaktheid bekoorlijker nog maken
wanneer je uit de nacht
naar me toe komt
fluorescerend van verlangen.
Dan zal ik akkoorden aanslaan
op de toetsen van ons samenzijn
en bij ied’re noot
zullen witte vogels
oostwaarts vliegen.
Guido Wulms
Vlaanderen, 26ste jaargang, nummer 158, Ledegem, 1977
FRANGIPANI
Dood van die verkleurmannetjie
Geen prettige ontdekking:
op die badkamermat
lê 'n trapsoetjies dood;
die aanskoue laat geen twyfel
oor wie verantwoordelik is:
as huisgenoot bly 'n kat
sy oeraard onvoorwaardelik trou.
Meesal gril ek vir dié klein reptiele,
verkies hulle in gedigte
as Leipoldt se "kleurklasie"
of die een wat in 'n Eybers-vers
by die ontwaking van die voorjaar
'n "handje dromerig uitstrek",
maar nou dat die tongetjie
nie geniepsig blits,
die ogies nie berekend glim,
sien ek die brose halfmaanlyfie
- groen soos 'n lenteblaar -
die krom pootjes daarteen opgetrek,
die delikate stert
soos dié van 'n seeperdjie gekrul.
Meteen kan ek dié kreatuurtjie
nie op 'n skoppie vee
en in n'n vuilgoeddrom weggooi nie;
ek sal hom vat na die frangipanibos
wat onder my venster langsaamaan uitblom
om hom tussen die sterrebloeisels
met hun matgoud harte
in die donker aarde weg te lê.
Lina Spies
Duskant die einders, Human & Rousseau, 2017
FUCHSIA
ACHILL Dugort, Böll Cottage
Ik hoor hier je stem niet, noch ruik ik
Je sigarettenrook. Je nicotinehoest, als
De avondlucht ijl wordt, is van een
Verkouden, ver verdwaald schaap.
Ik steek weer de turf van mijn jeugd.
Het bruine, zompige, natte vuur, dat
Ik in de namiddag zo verledens ruik.
Fuchsia's zo jong. Zee in je oogblik.
Schrijf je me heidens toe in een
Kamer vol blauwe walm, de waan
Van goden, de waan van doden.
De Atlantische zo dichtbij en de
Radio, als ooit, stemt ons droef.
Het leven kluistert ons. Te dicht.
Hans van de Waarsenburg
Hans van de Waarsenburg
Schaduwgrens, Wereldbibliotheek, Amsterdam, 2012