A

AALBES

Laattijdige erfenis

Decadente najaarsnacht als laatkomer,
aalbessen bloeden op getemde aarde,
wormkoningen nestelen in klokhuizen,
hersenen van adamsvrucht.

Laatgotisch tekenen stammen religies
in rituele indigo nachtpastels,
een oud labeurpaard dommelt in
op oermuziek van rusteloze rukwind.

Laattijdig wil ik alles erven, rapen, ruiken.


Guy Commerman
Getuigenis van zinnen, Kleinood & Grootzeer, Bergen op Zoom, 2015



AALWYN

Vier aalwyne in my tuin:

in die winter regop kandelare;

somersaande hurk hul met my

op die stoep aan 't kwyn.

Gerhard Barkhuizen

Smee, Worcester, Turksvy Publikasies, 2021

 

AARDAPPEL

Aan de aardappel

De aardappel heb ik lief daar hij,

Strevend naar volkomen rondheid,

Altijd anders rond is,

En oogjes heeft

Als van een blindgeboren diertje.

Ik heb hem lief daar hij, zo lekker,

Door de groten wordt miskend;

Daar zijn kruid zo lelijk

En zijn bloem zo onaanzienlijk is.

En vooral daar hij

(Alsof hij wist dat hij in een vrouwenhand

Belandt)

Bescheiden en beschaamd

Zijn klootjes

Verborgen houdt onder het zand.

Ben Cami

Gedichten 1954-1983, Manteau, Antwerpen, 1984

ABEEL

Abeeltjes

Zij staan als wie zijn hand ophoudt
niet hoger dan een kind. Het sneeuwt.

Het lange staan van kleine bomen
waar weer en wind de hand in had,
het is wat ze is overkomen
hun levenslange bedelpad.


Chris J. van Geel
Tirade, 18de jaargang, nummer 200, Amsterdam, 1974



&



Oude abeel

Ik heb hem aangeraakt omdat hij ruiste,
mijn oor dicht aan zijn stam gelegd,
hij trilde in zijn boombast,
luisterde.


Chris J. van Geel
Revisor, 10de jaargang, nummer 4, Amsterdam, 1983



ABRIKOOS

Moeders

moeders uit puur plezier uit armoede

schrijven zij vrijgeleides voor het leven uit

hun lippen in het heelal uitgezaaid

kussen fluisteren

klagen nauwelijks heel zacht reiken zij

het verstuivend geheim en alsmaar

maar dat is geen spel moeders!

bidbanken van vlees, rechtbanken

van bloed, leenbanken van liefde

van wanhoop

huilerig grijp ik naar de abrikozen

moeders uit puur plezier uit armoede

 

Hedwig Verlinde

Kreatief, Wevelgem, 1976

ABUTILON

Witte abutilon

De zomer duurde deze keer te lang.

Ze waren al weken naar school maar we aten

buiten nog 's avonds, met dikke hommels

die om de witte abutilon gonsden.

'Ze zijn al dicht,' zei je - tegen de hommels

of tegen  mij? - 'de bloemen', en ik wou

niet zeggen net als wij de laatste tijd.

Ik schonk ons nog eens in. Je lachte lief,

leek wel, naar me. Over de lege borden

keek je dan ook recht in de lage zon,

achter ons schuurtje aan het ondergaan.

Anton Korteweg

Ouderen zijn het gelukkigst, Meulenhoff, Amsterdam, 2015

ACACIA

weerbarstig de bast
acacia met esdoorn
waarachtig gedicht


Hans Mellendijk
Hoe bomen elkaar omhelzen, Personare, Doesburg, 2016





ACANTHUS

Orgelkast

Blaast uw bolle kaken vol,
engelen en bazuinen,
vult de pjpen, hoog en hol,
wiegt op koon en kruinen!

Davert onder vout en kruis,
cimbel en bombarde.
Scheurt het koorchip met gedruis,
steekt de zon aan flarden

hobo, prestant en falset!
Helpt mij registreren,
de trompetten aangezet,
sierlijk moduleren!

Englen op acanthusblad
blaast met bolle kaken
waar ’k in ’t dal van Josaphat
dansend moet ontwaken!


Gery Helderenberg
Verzamelde gedichten, De Gulden Veder, Gottmer/Orion, Nijmegen/Brugge, 1978





ADDERKRUID

Amor in Botanica

Voorjaarsadonis zag Margriet
staan stralen bij het hekje
en met een krokus was ’t geschied
op haar zoet leeuwenbekje.

Één keertje had hij aan de kust
een zandblauwtje gelopen.
Nu hoefde hij, alweer gerust,
geen monnikskap te kopen.

Ze liepen op een hondsdraf door
- met ganzenvoetenpasje –
het oude wilde ridderspoor,
zij met haar herderstasje.

Er werd van duizendguldenkruid
gepraat, van goudenregen
en zilverboom, maar voor de bruid
het varkensgras verzwegen.

Dit, dacht hij, is mijn ereprijs,
gedaan met madeliefje;
ik wil verandering van spijs,
die schrijf ik wel een briefje.

Een judaspenning kreeg ze ook,
als alle lieve vrouwen
met wie hij in het bedstro dook
zonder met ze te trouwen.

Margriet wou binnen muur en hek
viooltjes en een egel,
en iets uit ooievaartjesbek
na Salomon z’n zegel.

Ze trok hem aan zijn geitenbaard
- een koningskaars in ’t donker-
maar bitterzoet bleef hij van aard
en ’t bleef een kale jonker.

Het werd geen voorbeeldhuwelijk
als van vergeet-me-nietje,
veeleer een diep afschuwelijk
karwij en akkefietje.

Toen hij haar weer eens ontrouw was
en met een klaproos stoeide,
bleek dat er lang al onder ’t gras
veel adderkruid mee groeide.

Voorbij de tijd van zonnedauw;
hij prikt nu als brandnetel
en slaat soms met een berenklauw
de druk dan van de ketel.

Het heksen-, slangen-, bitter,- knoop-
en meer nog zulke kruiden
voeden in haar weer nieuwe hoop:
een sneeuwklokje gaat luiden.

Want morgenster zoekt ogentroost
zolang zij zilverschoon is;
misschien krijgt ze wel ooit nog kroost
van een zomeradonis.


Jos Wilmots
Amor in Botanica, eigen beheer, Hasselt, 2005

AGAVE

Het

De tuin ligt onder de hoede

van de berg met de pluim:

zacht en driehoekig watermerk

in het helderblauwe doek

van het grootse schouwtoneel.

Hier is aanwezig

wat niet aantastbaar is:

het stapt over paden en zoden,

geen grashalm buigt

onder voet of adem,

noch wijst op enig spoor.

Het volgt de hagedis,

lenig en zelfbewust,

op weg naar haar bestemming.

Aan de ligusterheggen

plukt het de zwarte bessen,

en op bevlekte vingers

weerhoudt het van de vlinders

een vleugje melige kleur.

Het ademt in de oleanderstruiken,

brandt in de purperen bloemenstroom

die Bougainville meebracht

van zijn verre reis.

Het verbergt zich in de boezem

van de agaven,

brult victorie aan de doornen

van de vijgencactusbladeren,

verdampt in de waaiers

van de palm- en papyrusbomen,

tilt ongenadige doorzichtbaarheid

naar de grenzen

van het domein.

Albert Bontridder

De tuinen van Naxos, Druksel, Gent, 2004


&

Vrij spel

Van muren ken je de voegen die niet willen wijken

het wegsterven van uitgebloeide klanken.

Onder het dak groeit het gat waar je

door moet en kleuren hun vorm krijgen.

In je hoofd ritselen varens, slingeren

agaves hun bloemstengels de hoogte in

ontrollen zich zandlijn en golfslag

woelt onvermoeibaar het water

stijgt muziek uit een gloed van

gedachten op als witte rook.

Edward Hoornaert

Weten welke huid je aan moet, Uitgeverij P, Leuven, 2023

AHORN

Mijn twaalf geliefde Ruisaards 

 

De boekenboom van Johan Six met al die half verscheurde
half vergane of vernietigde boeken en encyclopedieën.
De wonderboom die zeer giftig is voor de mens en het paard.
De olm voor de uilen die daar schuilen.
De ahorn die huilt zoals in het Duitse woord Ahorn.
De berk met het berkensap en de zilverwitte stam
voor een berkenkruisje bij het graf van een oud Oostfronter.   
De kersenboom (Prunus cerasus) die doet denken
aan de kersentuin van de elitaire Tsjechov in Rusland.
De Japanse esdoorn omdat een Japanse tuin niet zonder kan.
De magnolia omdat die zo mooi in bloei kan staan.
De peppel zoals in een gedicht van de verheven dichter Leopold.  De dennenboom voor onze besneeuwde kerstdagen
in het zuiden van Tirol.   
Een treurwilg (un saule pleureur) met dat groengeel gebladerte
zoals in Brugge aan het Minnewater
en de sequoia omdat die hoog naar de Californische hemel reikt. 

 

 

Hendrik Carette

www.digther.blogspot.com, Wingene, 2025

AKELEI

Wilde akelei

De witte vergeet-mij-niet hoort

blauw te zijn, maar alles is hier

mogelijk, deze lente brengt

twee reuzen akeleien voort

ze blijven langer dan onder

bloeitijd staat vermeld, ze werpen

koddige staartjes uit hun kop

wij maaien ingehouden om

eigen voetstuk ook, dat wankel

wordt sinds zich daarboven al het

bloeien in een trechter stort

als weelde dan verwelken is

hoe dragen wij het statig

tot in ons nederig breken

Emma Crebolder

Op oude zee of mergelgrond, Literaire Activiteiten Maastricht, 1992

&

Tuin

Nooit kan hij eens iets op z'n eentje.

Met dank aan spa, zaag, snoeimes,

hijst tussen huis en wereld

niet meer dan een keer per jaar

moeizaam de tuin zich in bloei.

Mooi is hij dan wel, toegegeven:

jasmijn, akelei, kamperfoelie.

Straks struikelt de sukkel en valt weer

voorover de gretige herfst in.

Anton Korteweg

Ouderen zijn het gelukkigst, Meulenhoff, Amsterdam, 2015

AKKERDISTEL

Vruchtpluis

het onkruid woelt

van de pogingen in haar buik

daar krioelen duizend poten

moeder verlaat de doorploegde akkers

om ze te verruilen voor een open zee

ze draagt een zoute massa, de vorm verloren

in een vermomd huis zonder stem

slapen Noordzeegrijze kiezels

ze vermoedt ogen in lege schelpen

van akkerdistel en hondsdraf

tot wilgenroosje of zilverschoon

ze beslist: elke bloem verdient een naam

Elise Vos

Van alles de laatste, Uitgeverij P, Leuven, 2025

AKKERMELKDISTEL

Del

                                                                        'Schuifelend golven, zachtjes snevend.'

Zeereep, del waarin achtergebleven

billenafdrukken van moeders, golven

slijpsel waar de zee in verzandt.

Zegge, akkermelkdistel,

de heupzwaai van helmgras,

niets in het verschiet,

dan tussen duin en water, wij, in het af en toe

van een zuchtje zee, waarop meeuwen gelukzalig

lanterfanten, twijfelen tussen blijven of niet.

Jan van meenen

De zee is een zij, Uitgeverij P, Leuven, 2019

ALFALFA

De vegetariër terza rima

Al eet hij nimmer vlees, toch is hij wreed.

Tot moes maalt hij een blozend goudrenetje,

spinazie hakt hij in de pand. Veel leed

brengt ook het villen van een groen courgetje,

het fieltig uitknijpen van saprijk fruit,

het lichten van een tuinboon uit diens bedje.

Die bruut steekt aardappels de ogen uit

en rukt radijsjes keihard uit de aarde,

alfalfa, in de kiem gesmoord, vormt buit!

Een vegan blijft gewoon een grofbesnaarde.

Plant-aardig? Nee, er wordt immers geleden

door al wat weerloos is en dus van waarde.

Helaas, je brengt zo iemand nooit tot rede.

Als heilig boontje tafelt hij in vrede -

Inge Boulonois

Meander, Alkmaar, oktober 2024

ALFRANK

druk strooit de lucht met gouden zon

schijngestalten in het avondland

omdat het ik niet van het ik meer weet

de vos eeuwig de jager tart

zijn huid als zeldzaam raadsel lost

ontsluit de alfrank zijn wondere geheim

dit is intens elk woord beminnen

iedere letter als een vijand haten

Tony Rombouts

Het dertiende teken, Stuip, nummer 11, Antwerpen, 1967

ALOE

Inzicht

Geen geliefde geen naam in de zomer

geen mond geen wellust van water

in de hitte de draaddunne vogels

de dorst dit gaat nooit meer over.

Een lichaam als brood gegeven

de zomer een wig gedreven

tussen het ene en het andere leven

smartelijk de drijfveer geduid.

Gesloten voortaan als de lotus

onkwetsbaar als water toegegaan

met aloë uw borsten bestreken

volgroeid langs de beken het bitterkruid.

Aleidis Dierick

Een zomer voorzien, De bladen voor de poëzie, Brugge/Nijmegen, 1977

ALGEN

Zelfkant

Het oog gehoorzaamt aan de wetten van het water,

elke afglans is terugslag van een beeld dat ons uit handen glipt.

Zo glijdt ons lichaam rimpelend weg tot het zichzelf terugvindt

in een onderstroom, buigt een boom zich wuivend over de schaduw

van zijn neerhangende takken, bloeien lippen in een ondergrond

van woorden die iemand anders voor de gelegenheid heeft bedacht.

Een zwaluw trekt de lijnen van zijn schrift over de blauwe luchtwand

richting evenaar. Een wolk van algen houdt de vijverbodem in een winterslaap.

Wij zweren bij de oever die ons van een gladde huid voorziet, de stem

die bij gebrek aan ruimte ons geen uitweg biedt.

Edward Hoornaert

Weten welke huid je aan moet, Uitgeverij P, Leuven, 2023

ALRUIN

[....]

De binnenste omheining bergt een heilig

schaduwrijk en bloesemend bosschage,

waarin zich naast kornoelje en laurier

ook rijzige platanen laten zien.

Een scherm van lage planten dekt de bodem:

roemrijke affodil, fraai venushaar;

doornappel, cypergras en ijzerhard;

salie, raket en wilde kamperfoelie

met bloemen als viooltjes; pluimlavendel,

pioen en welige basilicum;

alruin, gamander, marjolein die kruimelt;

de krokus die zo heerlijk geurt, de tuinkers,

en ook de edelweiss; struikwinde, malve,

kamille en de donkere papaver;

nieswortel, algenezer, akoniet -

en vele andere fatale kruiden

bedekken er de bodem van die tuin.

[....]

Piet Gerbrandy (vertaler)

De  barre tocht van Orpheus - Argonauten in de Late Oudheid, Damon, Eindhoven, 2023

ALSTROEMERIA

Wie gaf de namen aan de bloemen?

Op een dag...Ja, dit klinkt zoals een sprookje begint. Op een dag

had de vader van de  kleine Carl een naam nodig om aan de zijne

toe te voegen. De linde vóór zijn huis inspireerde hem. Linnaeus

klonk goed. De grote Carl zou later ook de planten dubbele namen

geven. Latijnse namen om alles te zeggen wat men moet weten.

Hij voegde de naam van leerling Graham toe aan Alstroemeria.

Twee namen voor de winterharde struiken met opvallend groene

blaadjes en bloemen in vele kleuren uit Chili, Brazilië en verder.

Linnaeus noemde de Camelia naar botanicus-jezuïet Kamel die

de bloemen meebracht van zijn missie naar de Filipijnen.

Tel het aantal Japanse rozen met toegevoegde naam zoals Rubens,

Cleopatra, Roi de Belge, Monsieur, Madame, Rosemary. En dan

nog de Williamsi en de Rusticana Honda. Sommigen kwamen

uit de tropen. Overleven leerden zij door Parks en Ackerman.

Campanula, Cooneaster, Clematis, Crocussen en cyclamen.

Nog vóór de vijfde letter van het alfabet, telt de Bloementuin

al vier pagina's van soorten. Ongelooflijk maar de P van Paeonia,

pioenrozen met vele tweede namen, scoort op zich al even hoog.

Kijk ook naar Hedera, Helleborus, Hosta, Iris e.a. schoonheden

die kleurig bloeien. Geen Keizerin Charlotte gevonden.

Ina Stabergh

In het oog van de stilte: een parel, Uitgeverij Les Iles, Ellezelles, 2024

AMANDELBOOM

Vincent van Gogh 1

Wat bloeit de amandelboom of het azuur?

De omtreklijn ontgaat het oog, het koloriet
taalt om oneindigheid, en de amandelboom
toont de drang om schilderkunst te worden.

Het einde van de route heet amandelboom,
van de kwaadwillige wintertuin te Nuenen,
tot de bloesems van mijn godgeklaagde liefdes.

Ik word heel en al oog. Ik tel de tegenslagen
niet meer, die me naar mezelf geleid hebben.
Het licht verplicht het oog zichzelf te wezen.


Marcel Obiak
Een eeuwig eind, Poëziecentrum, Gent, 2008


&


Bloesem van amandel

De blonde vrouw schijnt eeuwen dood en niets

bevalt me nog.

Ik dof geen stoffige metafoor meer op

met bloesem van amandel

ik zoek geen schokkend klank- en lichteffect

breek mij de glasvliesdunne schedel niet

om zoiets overbodigs.

Daarvoor heb ik het al te schel te fel genadeloos

verlicht gezien.

Daar zijn nu ziekte alleen en ouderdom de kosten

voor het levensonderhoud.

Al eeuwen lijkt zij dood: geen hand, geen glanzend oog

verlangt mij nog.

Erik Spinoy

Het Liegend Konijn, Polis, Amsterdam/Antwerpen, 2017/1

AMARYLLIS

Amaryllis

Zij is uit vuur.
Zij is al zwoegende ontbrand.
Van adel is zij.

Gewapend staat zij opgericht.
Haar kamers groen, haar bronnen zand.
Zuster van mij.

Wij overwinteren de levenstijd.
De gruwelijke dood komt naderhand.
Zon, maan en sterren stamelen voorbij.

Lantarens zijn wij in het avondland.


Maria de Groot 
De Rozen, De Prom, Baarn, 1991



AMBERBOOM

De wintertuin

De amberboom

en de sterroetbedauwde rozelaarblaren

gun ik een stem zo donker

als van de zangeres die, op hardstenen vijverdolfijnrug gedrapeerd,

zonder pardon een zilte mist in gaat

opwolkend uit de kelen van viriel doch weemoedig geblazen hoorns

bij de inzet van KV 427, het Kyrie.

Wat wacht ons, als de herfst gaat zingen,

ontwaakt van eigen brand? Scherven, trommelvuur?

Wat voorzegt dat gehamer in de verte? -

Nog zijn wij uitblinkers, met weerbarstig, lyrisch lament

om zelfvergooide paradijzen, om het eeuwig wenkende:

graflegging dreigt - u voelt 'm al - van wat des mensen was,

in casu melodie, hymne, zielsontlading.

Gesmoord tot ondertonen uit het barstend bassin;

bent u oud genoeg om de oerversie te hebben gekend,

dan hoort u voor geen cent minder dan toen -

wat menselijk maakt is immers die verbeelding.

Laat al wat leeft nu snakken naar adem met laatste lofzang:

de ware glorie is aan de natuur, dat stinkende, verzuurde ginds -

in gassen die ons gaan verstikken

daagt al een nieuwe winter en een nieuw geluid.

Anneke Brassinga

Verborgen tuinen, De Bezige Bij, Amsterdam/Antwerpen, 2019

ANANAS

Het oog van de ananas

De weelde omringt mij als en

schijf ananas waarin ik het gat

ben. Eigenlijk zou ik het hiaat

moeten vullen met iets

substantieels, maar dat gaat ten

koste van de feestvreugde vrees ik.

Beter is mijn ogen open te houden

en het knipperen volhardend tegen te gaan.

Tegen een ieder die blind is zou

ik willen zeggen: kijk om je heen

en betreed het paradijs met twee

vingers in je neus op een pluizige ezel.

Rogier de Jong

En nooit meer terug, bundel in voorbereiding

ANDOORN

Weldendreef

Beeld je in dat er geen plek is

buiten de dreef. Daarbuiten is niets

dan geraas van de steedse beschaving.

Verder weg in haar oostelijk bed

verliest de maanzieke Schelde

haar water in hammen en broeken.

Hier fonkelt de wereld in weelde.

Drie maal per dag ga je wandelen

zie je de dingen weer anders.

Het licht filtert zacht violet, het ruikt

er naar andoorn en vochtige kleren. 

Je slaat een arm om een boom

voelt de groeven van jaren stilzwijgen.

De wind bladert zacht door de bomen.

Alsof hij geheimen vertelt die bewaard

moeten blijven tussen kapel en kasteel

tussen kerkdreef en achterland.

Lut de Block

Een tijdelijk onderdak, Arbeiderspers, Amsterdam, 2015

ANEMOON

Anemoon Honorine Jobert

Het ijle van de witte anemoon op
taaie stengel. De wind in verwarring
merels op vinkenslag.

Niets nog bovenaards. Bloeien maar.
Slaapdronken uitwaaiend. Blaadjes
als vaantjes. Zijdepapier.

Ik zeg je: het zijn minnaars
in de vitrine van de tuin. Uitgestald.
Alleen zichzelf. Het hart
ontkleed. Meeldraden verknoopt.

Verraderlijk hun dood. Zonder gezichtsverlies
geknakt.


Jo Gisekin
Dooitijd, Poëziecentrum, Gent, 2012



ANJELIER

Sint-Lutgardis

De kloostertuin hing vol aroom

van witte anjelieren,

Lutgardis had een mooie droom:

zij wou haar thuiskomst vieren.

De navend was van heimwee ziek,

de zon hing laag te branden.

Heer God, de taal van dit kantiek

hoorde ik in Dietse landen!

En toen de lauwe zomernacht

de wereld had beslopen

weenden haar blinde ogen zacht:

zij zag de hemel open...

Heel Dietsland hangt nu vol aroom

van witte anjelieren,

de jonge moeders komen vroom

de maagd met anjelieren vieren.

Karel Vertommen

Soms wuift een hand..., Heideland, Hasserlt, 1969

APENBOOM

De bomenverzamelaar

Reuzenhandelaar was hij; verscheepte stammen

over zee, liet de dikste bossen tot wind slaan

een spoor van rillende stekje na

zocht in dit mistig drasland ten slotte vrede.

Erosie knaagde zijn keukenvloer dun

storm koelde het eten af

op het terras achtervolgden tocht en takken

's nachts klonk uit zijn eigen keel het geluid van kettingzagen

hij groef maar nergens kwam een boom omhoog

alleen maar dood en donker water.

Op een ochtend met uitzicht op wezenloos veen

bestelt hij driehonderdeenentwintig manieren

om leegte te vullen, legt een ademloze zadencirkel

rond het huis en wacht -

levensboom, pijnboom, venijnboom

treurden, apenboom, zilverboom

hemel-, tulpen-, netelboom, fijnboom

trompet-, mammoet-, spijtboom.

Het gastenboek verzwijgt hoe bij het vallen van de avond

hij trillend uit het raam keek. Daar. Waar nu de zon verdwijnt;

woest opgerukt, in het kielzog van de herten, in de leegte

tussen stammen, een schemerig maar onontkoombaar

leger geenbomen.

Marjolijn van Heemstra

Als Mozes had doorgevraagd, Thomas Rap, Amsterdam, 2010

APPELBOOM

De appelboom

Lezen in de appelboom
’t geluk dat er te bloeien staat
een aapje zijn
en klauteren in de kroon

schudden aan de vrijheid
tot er een vrucht afvalt
geboren voor mijn kleine hand,
een volle maat
een volle beet geluk.


Fernand Florizoone
Lezen in de appelboom, Desclée De Brouwer, Brugge, 1976


&

Appelboompjes

Vol kitscherig witroze bloesem

showen ze elk jaar opnieuw

wat ons - en dan zit het nog mee -

eens in ons leven vergund is:

bloeien, heftig, een tijdlang.

Anton Korteweg

Ouderen zijn het gelukkigst, Meulenhoff, Amsterdam, 2015

ARONSKELK

Aronskelk

Dankzij de kussens in haar rug haalt haar blik de vensterbank.
De kelken van haar witte handen vallen in het laken uit.
Het achterland blijft onbereikbaar. Tegen wil en dank
rijpt daar het koren, waar water de grond verbruit.

Wel ziet zij voor het glasgordijn de grote waterplant,
die scheutig met het groen omspringt, de witte vlag
opsteekt, volgens ingewijden op bevel van hogerhand,
want wie schoon en breekbaar is, valt als een oogopslag.

Ik had het eigenlijk kunnen weten. Waterrijk en lelieblank,
een waas van heiligheid, de schoonheid van het liegen,
het ranke buigen in bevalligheid, de lokroep van de stank.

De dood verleidt de slaap met heel voorzichtig wiegen.
Ik leg de kussens op de stoel, sluip weg tot waar ik jank.
Zij zoemt zo zacht met voor het raam ’n valkuil voor de vliegen.


Albert Megens
Nieuwe wisselzangen, Opwenteling, Eindhoven, 1990




ARTISJOK

Artisjok

Cynara scolymus

Ik sluimer in de artisjokkentuin

verval in paarse visioenen

als meeldraden nog opeengepakt

op zorgzame bodem naar boven reiken

beschut door robuuste wachtershanden

ontlokken van stuifmeel

teder volstaat voor bijenpootjes

onhoorbaar komt het vrij met pufjes

botanisch is mijn communiegang

ik proef handpalmen

maak de bodem vrij van draad

eet met devotie

bedeesde smaak

Will van Broekhoven

Verschijnt hier voor het eerst

 

ASPERGE

Chopin in de aspergevelden (4)

en in de aspergevelden verstomt

het gesjilp van vogels

het geritsel van dieren

als plotseling dat vormeloze opduikt

dat rare verschijnen uit het niets

die eerste aarzelende klanken

nu heb je de poppen aan het dansen

denkt een vrouw haar handen nog in de aarde

maar het gebulder van de opzichter

trekt een streep aan de horizon

Willem van Zadelhoff

Al mijn kappers, Polis, Antwerpen, 2020

ASTER

Asters

Asters zijn bloeiende bloemen mooie
zo paars als ze groot zijn en niet
groter dan verdriet

Asters maken een lange reis naar lege
ogen asters lijken sprekend op
niemand die luistert


Bart Vonck
Tijdgenoot: wandelaar, Pablo Nerudafonds, Brugge, 1986



AUBERGINE

[....]

Hoeveel zuiver zuiden is in deze tuin:

komkommer, aubergine, peper en citroen

maar van dit dorp vooral het hart

onzichtbaar voor de dood. De doden

liggen hier doodgerust voor de dood

terwijl de zon zijn avond sterft.

Zo loopt in onze handen, op onze mond,

de vriendschap van vele eeuwen rond.

Hedwig Speliers

Als God in Frankrijk, Uitgeverij P, Leuven, 2016

AZALEA

veranda 1

wist filigrane druilregen de ruit de groene
tot doom tot ingerichte droom van verre

een azalea weegt en wikt het druppels geworden
druppelsgewijze water ook staat er een streng
van fluiten en kleuren in den hoge

te mijden moment denkt hij in een flits
van wenkbrauw tot wenkbrauw en penseelt

punkt
blau


Werner Spillemaeckers
Verzamelde gedichten 1954-1974, Uitgeverij Saeftinge, Westerlo, 1974